Sinds februari dit jaar is Jim één van de vaste trainers bij Let’s Go Sport. We zien hem op op maandag en donderdag tijdens de hardlooptrainingen, en op woensdag tijdens de power-bootcamp. Jim werkt parttime en houdt zich de rest van de tijd bezig met zijn sport; triathlon. Begin oktober vloog Jim naar China voor zijn laatste wedstrijd van het seizoen. Hij neemt jullie mee in de voorbereiding en zijn wedstrijdverslag.
Na een vrij goed seizoen waren mijn trainer en ik nog op zoek naar een mooie wedstrijd. Eerder dit jaar werd ik derde tijdens Ironman 70.3 Mallorca, derde tijdens het wereldkampioenschap 70.3 in Slowakije en won ik Challenge 70.3 Turku in Finland.
(70.3 staat voor het aantal miles. 1.9 km zwemmen, 90 km fietsen, 21 km lopen. Simpel gezegd een halve triathlon.)
Op de terugweg van het wereldkampioenschap in Slowakije was ik met mijn trainer de kalender aan het doorkijken. We wilde een mooie wedstrijd in het na seizoen. In Europa waren er alleen wedstrijden met een stevig hoogteprofiel. Omdat we dit jaar focussen op snelle wedstrijden leek ons dat geen goed idee. Maar buiten Europa dook opeens Ironman Shanghai op. Warm, Jetlag, snel parcours, nieuwe ervaring. Klinkt goed! Dat gaan we doen.
Er stonden een paar dingen op het spel. Uiteraard kon ik gaan voor een podiumplek. Dat zou mijn seizoen helemaal af maken. Daarnaast was er één ticket voor het wereldkampioenschap hele triatlon in Hawaii 2020 te winnen. En had ik de mogelijkheid om binnen 8% van de eindtijd van de winnende pro te finishen. Dat zou betekenen dat ik volgend seizoen ook als pro-atleet mag starten. Dit is eigenlijk een doel voor 2021, maar elke kans is mooi meegenomen.
Het laatste zou wel per toeval zijn geweest. Ex-wereldkampioen Tim Don stond aan de start. Dat is ongeveer de Nadal van de triathlonwereld.
Ik verbleef samen met mijn zwager 12 dagen in Shanghai. We zouden een Jetlag van 6 uur hebben. Dit ritme had ik thuis al voor de helft overgenomen, zodat ik in Shanghai makkelijk mijn trainingen kon hervatten. Ons verblijf was midden tussen de rijstvelden. Wat we ons niet besefte was dat Shanghai de grootste stad van de wereld is. Groter dan de provincie Utrecht. Wij verbleven dan ook 125 km van de echte stad. Maar, slechts 2 km van de start!
Voor de laatste twee dagen hadden we eten meegenomen om zeker te weten dat je lichaam voorzien was van “veilige” voeding. Dat resulteerde in pannenkoeken bakken in een wok pan. Mocht je nog eens een avond vrij hebben, probeer het. Het is een uitdaging.
In China werkte ik nog wat laatste trainingen af. Korte intervallen om het lichaam op scherp te houden. Deze gingen me al makkelijk af. Zwemmen was helaas geen optie. Normaal gesproken lig ik 5 dagen per week in het bad. Het plan was om dit in China door te zetten. Maar in het wedstrijd meer dreven de dode vissen aan de kant. En het eerste zwembad was op 80 km reizen. Beetje een tegenslag, maar je doet er niks aan, dus niet over inzitten.
Tijdens de wedstrijd ging het zwemmen wel extreem slecht. Normaal gesproken kan ik met de beste meekomen. Maar nu was ik blij dat ik het water uit mocht na 1900m. M’n zwemtijd was 2 minuten trager dan verwacht. Balen, maar geen paniek. Het is een lange dag, er kan nog veel gebeuren.
Het fietsen ging bijvoorbeeld weer boven verwachting. Vanaf kilometer één reed ik alleen. Al snel had ik het gat dicht gereden richting de vrouwen pro’s die 10 minuten eerder gestart waren. Zo nu en dan haalde ik een atleet in, en voordat ik het wist kon ik mijn koppositie gestaag gaan uitbouwen. Met 40.6 km/h gemiddeld kwam ik van de fiets af. Derde beste fietstijd van de dag. Niet gek voor een 21 jarige 😉
Het lopen kwam ook vrij makkelijk. Starten op een tempo van 3:50/km, proberen zo lang mogelijk te rekken en verval te beperken. Dat was de opdracht. Zo gezegd zo gedaan. De eerste 15 km kwamen relatief makkelijk. En de laatste 6 kilometer waren extreem zwaar en pijnlijk. Op de tweede plaats liep een chinees. Ook hij had duidelijk haast om zo snel mogelijk aan de finish te komen. Hij liep constant het zelfde tempo, maar kon in die laatste paar kilometer nog door versnellen waar ik begon in te storten. In de laatste kilometer dichte hij het gat op mij, en won hij de wedstrijd.
Oke… tweede… leuk… een PR, leuk…
Niet gewonnen. Niet naar het WK in Hawaii. Geen 8%. Tjaaa… Dan gaan we morgen maar weer de tassen inpakken en naar huis…
Na een minuut of tien begon ik een beetje bij te komen. Ik sprak even met de winnaar. En hij vertelde me dat hij niet naar Hawaii wilde. Toen draaide het gevoel opeens om.
Tweede plaats, lekker boeiend! Geen 8%, Tsss, komt wel!
Eén PR! Hoppa!
Een podiumplek, Yeah!
En, WE GAAN NAAR HAWAII!!!! De grootste en meest bekende triathlon in de wereld!
Comments